Wszyscy dominikanie są zakonnikami. Składamy śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, poprzez które stajemy się całkowicie przeznaczeni do głoszenia Słowa Bożego. Wielu z nas przyjmuje święcenia kapłańskie, które dają możliwość kaznodziejstwa w kontekście sakramentalnym – Eucharystia, spowiedź. Niektórzy jednak – nazywamy ich braćmi kooperatorami (współpracownikami) – realizują swoje powołanie kaznodziejskie wyłącznie w życiu konsekrowanym, bez święceń. O ich, mniej znanej, drodze więcej np. TU i TU.

Nie jesteśmy solistami. Stawanie się bratem to czerpanie siły z siebie nawzajem. Ta siła czyni nas wolnymi od siebie. Dominikański generał Timothy Radcliffe OP twierdził, że stajemy się mocnymi przede wszystkim dlatego, że ufamy sobie nawzajem. Bardzo często wsparcie braci w ciężkich chwilach należy do najpiękniejszych momentów życia zakonnego.

Aby zostać kaznodzieją, nie trzeba być mnichem na pustyni, ani mistrzem mistycyzmu, ani nawet świętym. Trzeba jednak najpierw stać się człowiekiem modlitwy.

     bł. Humbert de Romanis

Ducha zakonu kształtuje szukanie prawdy, któremu ma służyć zarówno kontemplacja jak i studium. Veritas czyli Prawda to hasło zakonu. Dlatego duży nacisk położony jest na studia. Od początku XIII w. praktycznie każdy klasztor był szkołą i to reprezentującą wysoki poziom.

Powinniśmy spokojnie przystępować do Najświętszej Dziewicy, ponieważ Jej obowiązkiem jest troszczyć się o nasze sprawy. Ponadto większą nadzieję pokłada się we wsparciu tego, którego życzliwej pomocy wielokrotnie już się doświadczyło. A Ona jest właśnie taka, o czym świadczą niezliczone przykłady. Któż bowiem zwrócił się do Niej, a nie otrzymał pomocy?

                  bł. Humbert de Romanis