Najważniejszą rolę w rozeznaniu powołania do życia zakonnego spełnia osobista więź z Jezusem, która rodzi się poprzez modlitwę. To Bóg zaprasza do podjęcia takiego życia. Równie istotną rolę spełnia osoba oddelegowana przez zakon do towarzyszenia, a następnie życie we wspólnocie braci.

Założyciel Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominik miał trzy wyjątkowe pragnienia w sercu. Poznanie ich jest istotne jeśli chce się rozeznać dominikański charyzmat:
– opowiadanie z fascynacją o Bogu wszystkim, wszędzie i na wszelkie sposoby
– życie we wspólnocie braci
– nieustanne poszukiwanie prawdy w świecie

Jeśli odnajdujesz te pragnienia w sobie i czujesz radość na samą myśl, że mógłbyś podejmować je każdego dnia, to skontaktuj się z nami.

– umiłowanie modlitwy
– zdolność do życia we wspólnocie
– dojrzale przeżywana samotność
– ofiarność
– umiejętność ponoszenia porażek
– zdrowy dystans do siebie samego
– przyda się także poczucie humoru

Można być bratem kooperatorem. Tacy bracia składają śluby zakonne (ubóstwa, czystości i posłuszeństwa), żyją we wspólnocie i są pełnoprawnymi dominikanami lecz nie sprawują sakramentów wynikających ze święceń (nie spowiadają, nie odprawiają mszy św. ). Jeśli chciałbyś się dowiedzieć więcej o tej formie przeżywania dominikańskiego powołania, możesz przeczytać tekst br. Tomasza Mochonia OP na naszej stronie: https://powolania.dominikanie.pl/2016/11/04/jak-moze-glosic-dominikanin-bez-swiecen/

Po dwóch latach od rozpoczęcia nowicjatu. Wyjątkiem są sytuacje losowe.

W dniu rozpoczęcia nowicjatu.

Najpierw jesteśmy tu dla Boga, później dla naszych braci. Następnie zakon, w dialogu z danym bratem, rozeznaje w jaki sposób każdy z nas może najlepiej służyć innym ludziom i Kościołowi swoimi talentami. Możliwości jest tak naprawdę nieskończenie dużo, tak jak nieskończenie kreatywny jest Duch Święty. Jeśli chciałbyś zorientować się, czym obecnie najczęściej zajmują się polscy dominikanie, możesz zajrzeć na stronę naszej Prowincji: https://zakon.dominikanie.pl/#dominikaniedzisiaj.

Tak. W rodzinie dominikańskiej są również tercjarze, nazywani świeckimi dominikanami. Zapraszamy na ich stronę: https://swieccy.dominikanie.pl/.

Niezbędne jest dominikańskie powołanie pochodzące od Boga. To jest kluczowe, ale oczywiście niewidoczne i cały trud rozeznawania na tym właśnie polega, by je w sobie odkryć i rozpoznać. Osoba, która chce do nas wstąpić, musi być na ten moment być przekonana, że ten głos słyszy w swoim życiu i jest gotowa dobrowolnie na to wezwanie odpowiedzieć.

Rozeznanie powołania w Kościele to proces, który zawsze angażuje dwie strony – daną osobę i wspólnotę. To piękne i uwalniające, bo pozwala nam się wyrwać z naszego punktu widzenia i zobaczyć w oczach naszych braci i Kościoła. Dlatego też niezbędnym warunkiem do wstąpienia jest zgoda duszpasterza powołań, a zatem co najmniej jedna rozmowa z nim. Niektórym wystarczy ta rozmowa, inni pozostają w kontakcie z nami dłużej, zanim poproszą o przyjęcie – każdego Pan Bóg prowadzi inaczej.

Konkretnymi warunkami jest bycie mężczyzną ochrzczonym i bierzmowanym, zdanie matury i bycie w wieku 19-35 lat. Osoby starsze mogą zostać przyjęte tylko w bardzo wyjątkowych, indywidualnie rozpatrywanych przypadkach. Nie można mieć też obciążeń finansowych takich jak długi i kredyty oraz należy być w stanie zdrowia umożliwiającym realizowanie misji Zakonu (oczywiście, gdy brat już jest dominikaninem i zachoruje, opiekujemy się nim, choćby nie był zdolny już do jakiejkolwiek apostolskiej aktywności!).

W razie wątpliwości czy w jakiejś konkretnej sytuacji można zostać przyjętym do naszego Zakonu, zapraszamy do kontaktu z nami i przedstawienia swojej sprawy.

Skontaktuj się z duszpasterzem powołań i weź udział w rekolekcjach powołaniowych lub dniach skupienia.

– Życie we wspólnocie braci
– Modlitwa
– Studium i szukanie prawdy
– Obserwancje zakonne
– Kaznodziejstwo

– dojrzała osobowość
– zdolność do obiektywnego poznania siebie
– zdolność do formułowania obiektywnych sądów, prawidłowego oceniania i rozumienia rzeczywistości
– poczucie odpowiedzialności i obowiązkowości
– zdolność do altruistycznej, bezinteresownej miłości i poświęcenia
– troska o dobro wspólne
– predyspozycje do współpracy i nawiązywania kontaktów międzyludzkich
– zdolność do realistycznego stawiania czoła problemom
– zainteresowanie życiem duchowym i pragnienie świętości
– zamiłowanie do modlitwy
– zdolność do interpretacji rzeczywistości w świetle wiary
– szczere realizowanie ideału życia zakonnego (naśladowania Chrystusa)

– brak dobrego zdrowia fizycznego i równowagi psychicznej
– brak równowagi emocjonalnej
– upór, niezdolność do przyjmowania uwag, krytyki
– silny egocentryzm
– niezdolność do integracji we wspólnocie i usposobienie utrudniające życie we wspólnocie
– niezdolność do życia w posłuszeństwie, czystości i ubóstwie
– brak zamiłowania i niechęć do modlitwy
– niewrażliwość na życie duchowe
– niestałość w wierze, chwiejność pod wpływem fałszywych doktryn, ignorancja religijna
– wygodnictwo, niechęć do wyrzeczeń

W zakonie nic nie masz swojego. Wszystko jest wspólne (oczywiście nie oznacza to, że każdej rzeczy używają wszyscy bracia). To co posiadamy ma służyć skutecznemu wypełnianiu misji. Ubóstwo, które ślubujemy ma dwa cele: po pierwsze wolność od przywiązania do rzeczy materialnych. Po drugie nie jest ono celem samym w sobie, ale ma służyć misji naszego zakonu.

Praktycznie realizowane jest to w taki sposób, że wszelkie otrzymane środki oddajemy do wspólnej kasy. Również ze wspólnej kasy wszyscy otrzymują pieniądze niezbędne do codziennego funkcjonowania.

Mamy wspólne gospodarowanie środkami finansowymi. Otrzymane pieniądze oddajemy do wspólnej kasy. Tylko stąd bierze się utrzymanie każdego z braci.

Tak. To jest istota życia zakonnego.

Nie. Dominikanie odżywiają się normalnie.

Św. Dominik kazał iść braciom do największych miast średniowiecznej Europy, dominikanie mieli wejść w środowiska tworzących się uniwersytetów. Dzisiaj nieustannie dyskutujemy i rozeznajemy kierunki naszego działania. Naszym celem są granice Kościoła.

Obecnie bracia są obecni najczęściej w dużych miastach, ale nie tylko. Przegląd miejsc i zaangażowań polskich dominikanów można zobaczyć na naszej stronie: https://zakon.dominikanie.pl/#dominikaniedzisiaj.

Uczenie się, poszukiwanie prawdy i studiowanie aż do śmierci jest jednym z filarów naszego życia. Jednak w naszych szeregach jest bardzo wielu braci, którzy nie lubili szkoły i nauki w formie znanej sprzed wstąpienia do Zakonu. Teraz nie wyobrażają sobie bez tego życia.

Niekoniecznie, ale powinieneś nauczyć się ich kochać. Wówczas jest bardzo duża szansa, że ich także polubisz.

Zakonnik jak każdy człowiek potrzebuje relaksu i odpoczynku. Dlatego w wolnym czasie może chodzić na koncerty, jeździć na rolkach i podróżować, jeśli nie przeszkadza to w prowadzonej misji.

Tak jak wilka ciągnie do lasu, tak dominikanina do heretyka…

Oczywiście, instytucja taka jak znana z historii inkwizycja już nie funkcjonuje. Tym niemniej wielu braci z jednej strony utrzymuje kontakt z ludźmi, którzy są na obrzeżach Kościoła, pomagając im się w Nim z powrotem odnaleźć. Z drugiej, wielu dominikanów pracuje naukowo, wykłada i popularyzuje naukę Kościoła, by ludziom umożliwić jej lepsze zrozumienie oraz by ją prezentować w całym jej pięknie i czystości.

Sprawę habitu regulują dominikańskie konstytucje: “W naszych klasztorach bracia winni nosić habit jako znak konsekracji zakonnej, chyba że prowincjał dla słusznej przyczyny postanowiłby inaczej. Poza klasztorem należy się stosować do zarządzeń prowincjała, z zachowaniem przepisów kościelnych”. W chwili obecnej w Polsce możemy chodzić bez habitu, choć zachęca się nas do noszenia wówczas innego znaku swojej zakonnej konsekracji.

Nie musisz być dobrym mówcą, ale powinieneś się stać najlepszym kaznodzieją.  Razem z nami będziesz się tego uczył.